رحیم شهیدی پور اظهار کرد: با توجه به پایان آبیاری کشت دوم اراضی شالیزاری، مرمت و بهسازی آب بندانها برای سال زراعی جدید یک امر ضروری محسوب می شود.
وی گفت: مرمت و بهسازی آب بندان های روستاهای پایین بیشه سر، تاج الدوله، قصاب ذالکان و شهیدآباد شهرستان بابل به مساحت ۴۵ هکتار با اعتبار مصوب ۱۴۵ میلیارد ریال از محل اعتبارات سال ۱۴۰۴ در این شهرستان آغاز شد.
شهیدی پور افزود: اجرای این طرح ها بیش از ۳۰۰ هکتار از اراضی تحت کشت پایین دست آب بندان ها را مشروب ساخته و بیش از ۶۲۵ نفر از اهالی این روستاها از مزایای این طرح بهره مند می شوند.
وی تصریح کرد: استفاده بهینه از آب‌های سطحی موجود در فصول غیر زراعی، افزایش حجم ذخیره سازی آب و تقویت سفره‌های آب زیرزمینی، حل مشکلات خروجی آب از آب بندان ها با بهسازی سازه های ورودی و خروجی، تحکیم دیواره ها و کاهش نشت آب از دیواره های آب بندان از نتایج اجرای این پروژه ها می تواند باشد.
آب بندان ها که در مازندران «اِندون»، در گلستان «بندسار» و در گیلان «سِل» نامیده می شوند، مهم ترین مخازن ذخیره آب باران و نهرها برای کشاورزی هستند. هر چند که کاهش بارش ها و کم آبی در سال های اخیر سبب شد چهره ای خشک و ترک خورده از بسیاری از آب بندان ها به چشم بیاید، اما نباید از نقش بی توجهی به آب بندان ها و لایروبی و بهسازی نشدن این سازه های بومی شمال کشور در کاهش اثرگذاریشان غافل ماند.
سه استان گیلان، مازندران و گلستان در مجموع ۳۳ هزار هکتار آب بندان دارند که آب مورد نیاز حدود ۱۵۰ هزار هکتار کشتزار این مناطق را تأمین می کند.
بیشترین سهم آب بندان ها از نظر مساحت و تعداد هم مختص به مازندران است. در مازندران نزدیک به هشت هزار قطعه آب بندان وجود دارد که مساحت مجموع آنها حدود ۱۷ هزار هکتار است و در مجموع نیز قابلیت ذخیره‌سازی ۳۴۵ میلیون متر مکعب آب را دارند. در زمان حاضر هر هکتار آب‌بندان قابلیت سیراب کردن پنج هکتار شالیزار را دارد که این اثرگذاری در صورت لایروبی شدن و بهسازی افزایش می یابد.